DAGJE AMBON

Selamat malam semua!
Wat heerlijk om even een poosje te slapen na zo'n slopende nacht! Daarna was ik weer helemaal fris en fit! Dus je raadt het al: weer aan de wandel. Ik wilde eerst naar Lapangan Merdeka (Vrijheidsplein) om foto's te brengen en een paar kleinigheden naar mijn vrienden die daar vorig jaar stonden met koffie. Maar Maya was er niet, volgens een paar andere dames kwam ze daar niet meer.
Ik had haar onderweg gebeld en gezegd waar ik was en binnen 5 minuten was ze er. Ik moest meekomen naar haar huis. Blokje rond gelopen , daarna bleek dat we bijna bij dezelfde plek waren! We moesten een heel smal, donker en vies gangetje door, toen naar boven, 3 wankele houten trappetjes op. Op een gang met allemaal deuren was haar "kamer", "kos" zoals ze zei. Eigenlijk komt ze uit Makassar maar hier huurt ze een "bezemkast" (vandaar kos: in de kost). Haar zoon was er ook, pas terug uit Makassar. Het zweet brak me onmiddellijk uit, een donker hok van hooguit 3 bij 3, waarschijnlijk nog kleiner, helemaal volgestouwd met spullen en een matras dat nog net op de grond paste, dat was de "bank". De foto's en spulletjes gegeven en daarna ging het eigenlijk alleen nog maar  over hoe slecht ze het had. Beiden geen werk, geen geld,  ik wilde haar toch wel helpen en met hoeveel?? Natuurlijk begrijp ik heel goed dat ze het moeilijk hadden maar ik had toch een heel sterk ATM gevoel (ATM is geldautomaat)... Heb haar natuurlijk een voor hier behoorlijk bedrag(je) gegeven maar na een tijdje mòèst ik gewoon weg. Vanwege de hitte en de conversatie.
Lekker om weer buiten te zijn ook al was het daar ook warm maar anders, ik moest echt eerst een beetje bijkomen. Besloot om eerst naar Sibu-Sibu te lopen,  een café  dat ook bij Nederlandse bezoekers aan Ambon bekend is. Daar een sapje genomen met wat lekkere voor mij onbekende dingen erbij. 
Daarna nog een gedeelte van Ambon verkend, sommige plaatsen voor de zoveelste keer maar leuk om er weer te zijn!

Inmiddels had ik contact opgenomen met iemand uit Banda omdat ik had gehoord dat de snelboot problemen had. Hij wist het niet maar raadde me sowieso aan om met het vliegtuig(je) te gaan. Daar had ik wel eens over gedacht maar was er niet zo happig op, zo'n 12-persoon sprinkhaan! Maar goed, deze keer toch besloten om het te proberen, ik kon altijd nog m'n ogen dicht doen en qua prijs was er bijna geen verschil met de boot. De man van Banda kende weer iemand in Ambon die m'n ticket kon regelen, dit kon niet online. Gebeld, lastig in het Indonesisch met een snelsprekend iemand maar het lukte, hij begreep me! Meteen vervoer geregeld naar het vliegveld en ineens ging ik donderdag al i.p.v. zaterdag! In Ambon verder niet zo veel meer gedaan, nov gegeten bij Sibu-Sibu met live muziek, leuk.

De volgende morgen moest ik om 9 uur al op het vliegveld zijn, om 11 uur vliegen. Dus alweer vroeg opgestaan want om 8 uur was mijn vervoer er. Het bleek we pas om 10 uur konden inchecken, dus een uur voor niets gezeten. Gelukkig was er nog iemand die nasr Banda ging, ik had haar al eens ontmoet en later kwamen er nog 3 Nederlandse toeristen bij. Er waren dus maar 5 mensen die meegingen!

Was wel superleuk, we liepen er natuurlijk gewoon naar toe, er ging een soort bolderkar mee met de bagage en binnen de kortste keren waren we de lucht in. Het viel me alleszins mee, alleen bij wolken en/of turbulentie merk je de bewegingen sterker.

Binnen een uur waren we op Banda en zoals ik al verwachtte stonden Bada en Man me al op te wachten.  De koffer bij Man achterop de brommer, ik bij Bada en zo reden we naar mijn logeeradres. Het was weer heerlijk "thuiskomen"! Natuurlijk kaneelthee gedronken, dat heb ik hier geleerd en wat bijgepraat.

Om 3 uur hadden ze speciaal voor mij een dansoptreden geregeld van leerlingen van Man. Plus er kwamen nog een paar toeristen kijken aan wie Man het had verteld. Dat bleken 5 volwassenen en 4 kinderen te zijn die hier met twee boten lagen. 's Avonds na het eten alle cadeautjes uitgepakt, iedereen weer superblij! Het slapen.was even wennen, het is niet de meest comfortabele matras maar het is gelukt. Wat wel heel jammer was, was dat ze een airco hadden gekocht, speciaal voir mij. Terwijl ik veel liever een ventilator heb...

Amatooooo!