BANDA NEIRA 2

Selamat siang semua!
Inmiddels loop ik achter met m'n blog na een uitstapje naar Hatta waar nog steeds geen internet is...
Dus ik moet even graven naar de dagen daarvoor maar dat gaat lukken!
De dag volgend op de trip naar Run was alweer een drukke. Er meerde een enorm cruiseschip aan met daarop bijna 500 mensen. Dat is voor hier natuurlijk een enorme kans om wat te verdienen! Ook Bada was al vroeg op pad met haar verkoopspullen, ze ging naar fort Belgica om daar te proberen wat te verkopen.
Wat er nog bij kwam was dat 's middags op dezelfde dag de nieuwe Gouverneur van Maluku aan zou komen voor een bezoek, vergelijkbaar met een soort Commissaris van de Koning bij ons. Feest dus!
Zelf was ik wat later vertrokken, maar toen ik in het dorp kwam was het al vergeven van de (meest oudere) toeristen van het cruiseschip. Veel ervan is toch wel een apart slag volk...
Naar Bada gegaan in het fort. Normaal geef je een donatie als je dit bezoekt maar nu stonden er mannen bij de ingang. Ik moest 50.000 Rp. entree betalen. Oh kwam ik niet van het schip? Dan was het 20.000 Rp. Maar ik wil alleen maar naar een vriendin, naar Bada! Ooh naar Bada, dan is het gratis en ik werd zelfs onder veel hilariteit aan m'n arm begeleid naar Bada... Sorry voor de herhaling maar zo super om in dit soort gevallen bahasa te kunnen spreken!
Een poos daar rondgehangen, een poos gepraat met een politieman en zelfs nog een verkoper geholpen met een NL mevrouw die toch de VOC munten kocht die ze eerst niet wilde.
Terug naar het dorp en het oude kerkje nog even ingelopen. Het blijft bijzonder om hier op de vloer de grafplaten te zien uit 1600-nog wat met Nederlandse teksten.
Naar hotel Maulana en later naar de haven waar heel veel mensen waren, allemaal aan het wachten.
Al met al was het een heel gewacht wat ik trouwens niet vervelend vond want waar heb je zo veel lokale mensen bij elkaar met wie je een praatje kunt maken! Uiteindelijk kwam de snelboot vanaf Ambon er dan toch aan met de Gouverneur en zijn gezelschap. Zang, muziek, dans, prachtig was het, de moeite van het wachten waard! Later heb ik nog gesproken met een mevrouw uit het gezelschap, Loeki ... Ze kwam, net als de rest, uit Jakarta en sprak nog een heel mooi Nederlands.
Uiteindelijk met Bada naar huis gegaan en 's avonds lekker uit eten geweest, Bada had geen zin om te koken...
De volgende dag besloten om zaterdag naar pulau (eiland) Hatta te gaan. Weer lekker gelopen, ik had een "opdracht" deze keer. Ik zit op een FB groep van mensen uit Banda in NL en er was een vraag naar een bepaald huis/gebouw. Dat was natuurlijk heel leuk om op te zoeken en na drie keer vragen en veel geloop met behulp van een oude foto de plaats gevonden.
Later 's middags met Bada naar buren gegaan om te kijken naar de verwerking van tonijnen. Wat bij ons in een fabriek zou gebeuren gaat hier allemaal heel simpel. Onder een afdak, mannen die roken, veel viezigheid op de grond maar de tonijnen worden heel mooi en precies schoongemaakt, gewogen en verpakt. Ze waren bestemd voor Ambon volgens de mannen. De zwaarste die ik heb gezien woog bijna 100 kg.!
Wat ook zo leuk is, is om samen naar YouTube te kijken. Dat hebben we 's avonds gedaan, meezingen, meedansen soms (goyang), heerlijk.
De volgende morgen alles wat ik kon en wilde meenemen naar Hatta in 2 rugzakken gedaan, de koffer blijft bij Bada en Man. De boot zou om 13 uur vertrekken dus ik kon 's morgens met Man, die vrij was, nog een kijkje nemen in het verst weg gelegen dorpje Lautaka. De vrouwen waren vis aan het schoonmaken, ook weer mooi. Om 12 uur vertrokken richting haven want Bada wil altijd overal op tijd zijn, bleek de boot later pas om 14 uur te vertrekken. En...ik had een probleem. De instap was zo hoog dat ik die nooit kon maken! Wat er dan gebeurt is dat Bada iemand gaat bellen, in dit geval een meisje van een jaar of 18, dat me moet helpen... Ondanks mijn bezwaren (belachelijk toch!) kwam ze wel en heeft ze me inderdaad geholpen. Geen overbodige luxe, het was een "public boat" maar een klantonvriendelijker geval heb ik geloof ik niet eerder gezien! Eerst al die instap waarbij je echt moest klimmen (en dat gaat heel moeilijk, zie je het voor je?) en daarna moest je over een smalle plank aan de zijkant (vlak naast het water) naar achteren lopen. Mensen met hoogtevrees weten hoe ik me voelde toen ik schuifelend naar achteren ging, de hulp beperkte zich hier tot "hati-hati" (voorzichtig)... Ik heb het weer gered, zelden zo blij geweest om te kunnen gaan zitten.
Zo begon mijn trip naar pulau Hatta...
Tot daar!
Amatooo!