BANDA NEIRA 3

Selamat pagi semua!
Zo was ik na 4 dagen Hatta weer terug op Banda Neira.
Eerst ging ij 3 nachten naar een hotel/homestay omdat ik ook nog wat dingen wilde doen buiten Bada en Man om. Istana Hotel leek me wel wat, het is vrij nieuw en zag er op foto's mooi uit. Eliza had er al naar toe gebeld, ik ben erheen gelopen maar er was niemand. Een poos gewacht en eindelijk kwam er een man aan op een brommer. De kamer bekeken en op het eerste gezicht niets mis mee. De twee rugzakken erin en de boel uitgepakt, het was voor 3 nachten. Maar hoe langer ik er was hoe minder zin ik daar in had. Het lag wat verder van het dorp, dat vind ik niet erg naar het was doods, dat is geloof ik de beste omschrijving. En veel vliegen en muggen, aan het eind van de middag zat ik pal in de zon, geen beschutting, veel te heet. Ik had toen al zo goed als besloten om de boel toch maar weer in te pakken de volgende dag. Toen 's nachts ook nog bleek dat het licht in de badkamer niet uit wilde en de deur niet dicht zodat het veel te licht was in de kamer èn dat ik niet naar het afvoerputje wilde kijken was het klaar.
Ik had boor de koffie al afgesproken met Rob en ging eerst langs bij Bintang Laut, waar ik veel vaker ben geweest, om te vragen of ze een kamer hadden. Vol. Toen met Rob naar Maulana gegaan, het oudste hotel hier, gedeeltelijk vergane glorie maar Mita, een kleindochter van de oprichter Des Alwi, bij leven een heel bekend figuur op Banda, is de boel aan het opknappen. Daar gevraagd en ze hadden een kamer voor een prijs die me aanstond. Gelukkig wel goed geslapen in Istana en ze hadden ook een goed ontbijt moet ik zeggen.
Daarna met m'n rugzakjes naar Maulana gelopen, een paar honderd meter. Één rugzak daar achtergelaten en verder gelopen met de andere rugzak waarin mijn Hatta-was voor Bada. Totaal bezweet aangekomen in kampong Baru, lekker thee gedronken, bijgepraat, mijn kleren geruild en weer teruggelopen naar het hotel.
Maga, een broer van Man, is op Neira bezig met plasticafval. Hij heeft een heel systeem bedacht waarbij mensen allerlei plastic in kunnen leveren bij een bepaald punt waarna van dit plastic door mensen van hier tasjes e.d. worden gemaakt. Dit heel in het kort, er is een opleidingsprogramma bij en nog veel meer. Te veel voor dit blog, misschien een keer apart. 's Middags ging ik met Gaby en Hemmo een bezoekje brengen aan de dames die de tasjes maken. We waren aan de late kant dus de meesten waren al naar huis maar we hebben toch gehoord en gezien hoe & wat. Jammer genoeg (voor hen super) had een Duitse vrouw de hele voorraad opgekocht dus ik heb maar 1 tasje kunnen kopen. In ieder geval weer een heerlijke dag! 's Avonds alvast wat voorbereidingen gedaan voor het vervolg van m'n reis, de langste tijd Neira zit er ook alweer op! Vlucht geboekt, hotel geboekt, heerlijk dat dat allemaal online kan!
Er zou een groot gedeelte van de dag geen elektriciteit zijn volgens Mita maar dat viel gelukkig mee. Toen ik er op uit wilde gaan begon het te regenen. Dan maar een koffie in het hotel. Poos gepraat net Remon Alwi, de zoon van de oprichter. We hadden het o.a. over de "magie" van Banda, sommigen voelen die wel, anderen niet. De eersten komen altijd weer terug. Later nog een poos gepraat met Gaby, zij heeft een oma die van Banda komt en heeft daar ook nog veel familie, mooi is dat!
's Middags nog gezocht naar de oude NL begraafplaats maar ook na vragen niet kunnen vinden. Ja nu weet ik hem inmiddels wel, misschien morgen weer kijken.
's Avonds gingen we met een groep mensen eten bij Abba, Cilu Bintang. Altijd super, heerlijk buffet. Teruglopend naar het hotel was het één en al levendigheid in het dorp, het grote Pelnischip, één van de belangrijkste vervoermiddelen tussen de Molukse (en andere) eilanden, zou arriveren. We hadden geluk, toen we (Gaby, Hemmo en ik) bij Maulana op het terras zaten voor een wijntje (de eerste deze vakantie) kwam hij er net aan. Zo mooi als je dat enorme schip met al die lichtjes aan ziet komen over zee.
Al met al werd het deze keer een latertje maar heel gezellig!
De volgende morgen werd ik al vroeg opgehaald door Man, ik ging weer bij hen logeren en we gingen vroeg weg met de boot. Naar een school op pulau Sjahrir en daarna zwemmen en snorkelen. Eerst spullen wegbrengen, toen weer terug naar de plaats waar we op moesten stappen, toen Man weer terug om Bada en Hasana op te halen, het was een heel gedoe. Er ging ook nog een juf mee, Rachmi, en een Spaans stel.
Eerst naar de "school". Daar kreeg je tranen van in je ogen! Het was een schuurtje met één ruimte die in tweeën was gedeeld d.m.v. een houten schot op ooghoogte. Ongeverfd, geen toilet(!), zeer oude houten stoelen en tafels... Twee groepen, de eerste groep klas 1, 2, 3 en 4 en de tweede groep klas 5 en 6. In totaal waren er 17 kinderen. Ik mocht voor de klas de kinderen vertellen waarom het zo belangrijk is om naar school te gaan en (o.a. Engels) te leren. Kon mooi mijn eigen voorbeeld gebruiken, het leren van bahasa. Er waren 2 juffen waarvan de ene haar kindje bij zich had, dat zat gewoon op schoot bij de oudere leerlingen... De juffen moesten elkaar overschreeuwen om hun groep les te geven. Indrukwekkend om te zien hoe ze hier met niets de kinderen dingen bijbrengen!
Daarna doorgelopen naar Tandjung Seram, heel mooi uitzicht over de zee, veel foto's gemaakt! Lekker geluncht op het strand en daarna gaan snorkelen en zwemmen. De andere juf, Rachmi, had dit nog nooit gedaan en kon ook niet zwemmen. Maar ze had wel zin in het water dus zwemvest aan en met lange rokken en grote hoofddoek en al het water in om te snorkelen met mijn masker. Er ging een wereld voor haar open, ze trappelde wat heen en weer en wist van geen stoppen. Het was er ook heel mooi, prachtig koraal en veel vissen.
Veel te snel moesten we al weer terug. We konden uitstappen vlak bij huis maar vraag niet hoe...de boot lag vrij ver van een vlonder en ik moest daar via een klein balkje opstappen. Pfff het is weer gelukt, ik moest wel!
Later bleek dat malam Minggu (letterlijk avond zondag) zaterdagavond betekende. We zouden malam Minggu ergens gaan eten dus ik zit zaterdagavond lekker in m'n "huisjurk" te lezen, komen Bada en Hasana er aan, mooi aangekleed, vragend of we gaan...Weer wat geleerd dus! Weer gegeten bij een warung dichtbij. Ik hou niet van prijzen noemen maar soms moet er een uitzondering gemaakt... We hadden allemaal een supervol bord met heerlijke gado-gado en dat bord vol kostte € 0,90. Dit was wel extreem goedkoop maar het kan dus nog!
De volgende dag, zondag, heeft het vanaf 's morgens vroeg tot een uur of vier de hele dag harder en zachter geregend. Binnen gezeten en toen het (even) droog was gauw eruit, pijit (massage) besproken en weer een oud NL huis gezocht en gevonden! Verder weinig gedaan, weer regen.
Gelukkig was het 's maandags weer goed dus kon ik mijn plan om de oude NL begraafplaats te bezoeken uitvoeren. Daarover de volgende keer meer...
Amatooo!