PULAU BANDA NEIRA

Selamat pagi!
(Pulau = eiland).
Vaak wakker geweest de afgelopen nacht en dan toch nog wakker worden van de wekker! Gemandied en de laatste dingen ingepakt. Annie (spreek uit op z'n Engels, de 'regeldame' van de homestay) had nog gezorgd voor een vroeg ontbijt. Wel lief maar ik moest er niet aan denken! Alleen warm water, dat heb ik inmiddels ook geleerd Izaäk!
Het bleek dat onze taxi een angkutan busje was maar dan alleen voor ons! Mijn buren zijn duikers en hebben nogal veel bagage bij zich, het busje was vol. Afscheid genomen en naar de haven in Tulehu gescheurd. Zo kun je het wel noemen, op een gegeven moment reden we met drie busjes zeer vlak naast elkaar (netjes gezegd), door toedoen van onze chauffeur... Ik zat voorin, zonder gordels uiteraard, gelukkig zijn we ongedeerd aangekomen bij het haventje.
Daar begon het wachten. Denk niet dat je aankomt en vervolgens gewoon een kaartje kunt kopen. Er ging eerst nog een andere boot naar Masohi en alleen daarvoor werden kaartjes verkocht. Een paar keer gevraagd of ze al "di jual " (te koop) waren maar steeds was het "nog niet, nog even wachten".
Pas rond half 9 was het zo ver. En dan sta je in de rij en gaan sommigen gewoon naast degene staan die aan de beurt is en daarna zijn zij aan de beurt... Een oudere keurige Engelsman achter mij mopperde maar zelf drong hij ook voor haha! Ik denk dan wachten moet je toch, of het nu in de rij is of op de boot! Ik was benieuwd naar de loopplank, soms wordt je daar niet blij van en met een zware rugzak op de rug is de balans toch een beetje anders. Ik had al geld apart gestopt om iemand te vragen om te helpen. Gelukkig was het niet nodig, er stonden twee behulpzame jongens en de plank was redelijk...
Net een poos geslapen, beetje last van de maag. Ik had bij de haven nog een koffie genomen, denk dat het water niet helemaal jofel was. Midden op de Bandazee nu, nergens land en natuurlijk geen bereik. Maar ook offline kan ik schrijven, mooi karweitje! De rest van de overtocht veel geslapen. Ik geloof dat we binnen vier uur op Banda waren.
Het was er droog maar veel scheelde het niet, geen zon in ieder geval. Bij het uitstappen wel even iemand gevraagd te helpen, de rugzak stond op de grond en dat is het lastigst, dan moet dat hele gewicht omhoog... Maar het is allemaal weer gelukt!
Ik stond nauwelijks op de kade of ik hoorde mijn naam. Dat was Eddy, één van de dive-masters. Daarna was Man er al en even daarna Bada. Bij hen ga in de komende dagen verblijven. Het zijn schatten van mensen en vooral Bada is helemaal gelukkig dat ik bleef slapen. De laatste jaren was ik er alleen op bezoek geweest. Bij Bada achterop de ojek naar hun huis gereden. Dat is vrij ver van het "hoofddorp" Nusantara, de belangrijkste reden dat ik er niet sliep.
Natuurlijk direct aan de "kayu manis" (kaneel) thee, die heb ik hier leren kennen, de echte dan. Alvast wat bijgekletst en toch nog even gaan liggen, was ik aan toe, buikje nog steeds niet oké.
Na het eten wat opgeknapt, het was weer supergezellig, we zaten aan zee, er kwamen wat buren bij en twee buurmeisjes. Met één van hen, Sheela, ga ik straks wandelen. Dan gaat zij Engels praten en ik bahasa Banda. Dat heb ik gisteravond al uitgebreid geleerd. Nou ja, een heel klein beetje natuurlijk. Wel heel leuk, ze lagen soms dubbel als ik iets zei. Of ik zei het verkeerd, of ik zei het te goed, volgens hen leek ik dan op iemand van Banda... Hoe het ook zij, ik heb op mijn eerste avond alweer hard gewerkt! Ik geloof dat er vanavond iemand met een gitaar komt, dan gaan we "lagu Ambon" (Ambonese liedjes) zingen, sommige zijn hier hetzelfde en sommige zijn anders. Ik had ook een lijst met Molukse woorden, samen met Man heb ik hem doorgelopen om te kijken welke woorden ervan op Ambon gebruikt worden en welke hier op Banda. Veel overlappingen maar ook veel verschillen.
Al met al een hele leuke eerste avond hier op Banda Neira!!
Sampai nanti,
Amatoooo
(Dat is volgens Man ook van Ambon maar ik gebruik het toch...)