NAAR DE KEBUN RAYA

Selamat pagi!
Het was een heel eind lopen naar de Kebun Raya maar weer zeer de moeite waard! Ook onderweg mooie plaatjes geschoten. Ik liep evenwijdig aan de rivier en zag beneden aan de oevers de kampung, waar ik de vorige keer met Robby, mijn gids toen, bij zijn gezin in zijn huisje was. Nu geen contact met hem gezocht vanwege geldperikelen. Over het algemeen hebben veel mensen niet echt een goed beeld van onze "rijkdom". Natuurlijk hebben de meesten in Nederland meer geld dan de mensen hier maar ook ik moet elk jaar kijken of ik kan gaan! Dat is moeilijk over te brengen, ze geloven het vaak ook gewoon niet en denken dat we zo een handvol uit de mouw kunnen schudden om hen te helpen. Las net nog een uitspraak "veel Indonesiërs zien Europeanen als een ATM (pinautomaat)". Als ik het had zou ik het doen maar ik kan niet heel Indonesië onderhouden...!
Mooi uitzicht dus maar er wonen is wat anders...
Aan het einde van de 'doorgaande' weg is een groot hek waarachter het je het paleis ziet liggen. Je zou denken dat ze daar ook een ingang hebben maar nee, ik moest nog een heel eind linksaf (rechtsaf kon ook). Dus eenmaal binnen eerst maar eens richting café-restaurant voor een koffie. Een goed plan dacht ik maar alle drie de hekken er naar toe waren op slot. Maar eens gevraagd aan een paar mannen die er aan het werk waren of het 'tutup', gesloten was. Nee hoor, bleek dat ik eerst een heel eind om moest lopen en via een parkeerplaats naar binnen kon. En nee Robby geen heel oude man gezien en nee Renate ze knipten niet met een nagelschaartje! Bijgekomen van de wandeling met een koffie en een sapje (heb nog aan jullie donderdagmorgen gedacht Forti, Ron en misschien Joke en Henk, zag later dat jullie ook aan mij dachten...) en toen kon ik weer verder.
Het was heel erg warm, geprobeerd zo veel mogelijk in de schaduw te lopen maar dat lukte niet altijd. Ook lang niet de hele tuin doorgelopen, was er zeven jaar geleden geweest en heb nu wat andere gedeeltes gezien. Mooi en heerlijk rustig. Afgezien van de mensen die met me op de foto wilden, ook dat is nog niets veranderd. En een groepje middelbare scholieren die vroegen of ze me mochten interviewen voor school. Maar natuurlijk!
Terug wilde ik eigenlijk wel met een becak of een motorbike maar die waren geen van tweeën te bekennen. Ik moest ook weer de brede straat oversteken en iedereen die er ooit is geweest weet wat dat betekent in een Indonesische stad... Het duurde even voor ik over was maar heb het zelf gered! Ik heb het op z'n Indonesisch gedaan: de hand de lucht in om alle aanstormenden te kennen te geven dat je echt naar de andere kant wilt! Twee keer gelukt, heen en terug, trots op mezelf, het blijft een angstig avontuur!
Het hele stuk dus weer gelopen, pelan-pelan = rustig an! Deze keer begon het wel 's middags toen ik nog onderweg was al te regenen maar al met al viel de hoeveelheid mee. Het was onderweg ook gelukt te pinnen dus op de kamer aangekomen moest ik geld tellen, ik verpak het altijd per miljoen haha! Ook voor de eerste keer even wat boodschapjes gedaan en een zakje 'echte' koffie gekocht. Bij het guesthouse hebben ze alleen oplos, bah! Dus nu aan een koffie tubruk en eens kijken wat ik vandaag ga doen. Morgen zullen jullie het weten!
Sampai nanti☉!