DANS, BRUIDEN EN AFSCHEID

Selamat malam!
Echt helemaal zelf naar de Keraton gelopen vanmorgen! Ondanks het regelmatige gebruik van de becaks loop ik toch nog steeds heel veel!
Het was echt weekend, overal superdruk. Gewoon op straat maar ook vooral bij alle bezienswaardigheden, heel veel schoolklassen. Zoals bij de Keraton dus! De dans begon om 11 uur, ik was er al om goed 10 uur maar er was nog maar precies één stoel vrij (en die was voor mij)! Nou moet ik ook wel zeggen dat er maar twee (lange) rijen stoelen stonden, voor in totaal misschien 60 à 70 mensen! De rest moest staan of op de grond zitten. Het was wel de moeite van het wachten waard. Ze deden vier verschillende dansen, het duurde ongeveer een uur. Niet alleen de muziek is heel anders dan de Balinese maar ook de Javaanse dans. Ik vind het over het algemeen wat ingetogener en rustiger. Ook hier is de kleding prachtig! Na het optreden het paleis verder bekeken. Veel buitenruimte maar ook als museum ingerichte ruimtes met heel veel oud servies en glaswerk, foto's, schilderijen en batik.
Ook weer door de hitte naar het centrum gelopen, ik wilde nog naar een paar dingen kijken. Ik kwam terecht in 'de' mall van Yogyakarta. Toen ik naar binnen keek zag ik n.l. bruiden... Er bleek een soort bruidsshow aan de gang te zijn en dat vond ik wel heel leuk. Eerst beneden even gekeken maar het was superdruk zodat ik niet veel kon zien dus naar boven gegaan. Daar was een resraurant/café waar ik een tafeltje trof aan de rand zodat ik mooi alles kon volgen beneden. Een superlekkere ice-cappuchino besteld en zo heb ik het daar wel een tijdje uitgehouden, was heel leuk! Er waren bruiden uit heel Indonesië, sommige in prachtige 'klederdracht' jurken/gewaden maar ook veel met een mooie witte (Westerse?) trouwjurk. Met iedere bruid liep er iemand mee, ook vaak vrouwen met hoofddoek. Van de bruiden droeg niemand die, ook waren er volop blote schouders! Misschien mag dat op je eigen bruiloft wel...
Daarna in een "restaurant" vlakbij wat gegeten. Er was live muziek, ik zat er vlakbij en ze vroegen me wat ik graag wilde horen... Dan natuurlijk Bengawan Solo! Hij kende het niet echt goed, hij kende eigenlijk geen keroncong (krontjong, bepaalde muzieksoort). Maar hij deed het toch, leuk!
Voor de laatste keer jl. Malioboro doorgelopen, wat een gigantische drukte! Maar wel heel gezellig, weer verschillende keren aangesproken en op de foto gegaan met Indonesische mensen, vooral vrouwen vroegen dat steeds. Aan het eind van de straat toch maar een becak gepakt. Zei waar ik naar toe moest, bleek hij na een eind rijden niet te weten waar het was, reed verkeerd en vroeg iemand anders waar het was. Grappig, ik had het hem ook kunnen zeggen maar ik dacht dat hij binnendoor ging, dat doen ze steeds...
's Avonds alvast een begin gemaakt met inpakken. Maandag om 11.11 vertrekt de trein naar Solo en moet ik afscheid nemen van Yogyakarta voor weer nieuwe dingen!
Sampai nanti...