BANDA HATTA LAATSTE DAGEN

Selamat pagi semua!
Na een leuke avond met Rifky de volgende ochtend opgestaan na een rumoerige nacht wat betreft wind en golven. De zee komt tot vlak voor mijn kamer en als je in bed ligt lijkt het net of de zee er onderdoor gaat, heel apart. Zal wel weerkaatsing zijn of zoiets.
's Morgens eerst maar eens een boek uitgelezen, heerlijk! Daarna een eind langs het strand gewandeld tot ik niet verder kon. De zee niet ingeweest, alleen met m'n benen, vond de golven nog iets te hoog. Niet te veel gedaan dus vandaag.
Het opladen gaat hier moeizaam, heb stom genoeg verkeerde (oudere) snoertjes meegenomen plus het gaat hier meestal sowieso langzamer. Als je dan een beperkte tijd hebt kom je niet eens op 100% met als gevolg dat de boel ook weer sneller leegloopt!
Rifky kwam 's avonds nog weer langs, deze keer zonder ukelele maar hij zong wel...Het kostte me nog de nodige moeite om hem weer weg te krijgen haha!
Inmiddels is het dinsdag, dag zes hier. Ik heb besloten om donderdag weer over te steken naar Neira. Zeven nachten hier is mooi! Weer gewandeld naar kampung Baru. Meer kampung-smaken zijn er niet. Maar weer heel leuk, bij een warung gevraagd of ik koffie kon krijgen. Dat hadden ze niet maar schuin tegenover wel volgens hen. Ik daar naar toe, het zag er niet echt uit als een huis waar je iets te drinken zou kunnen bestellen. Er zat een vrouw singkong bladeren van de steeltjes te ontdoen (om het blad te gebruiken als groente) en haar maar eens gevraagd. Ze keek me een beetje vreemd aan, een andere vrouw en een man erbij en ja, het kon. Volgens mij was ik de eerste! Zoals gewoonlijk was het weer supergezellig, toen ze eenmaal doorhadden dat ik bahasa met ze kon spreken was het ijs voor het grootste deel gebroken. De man kende een paar woorden Engels, ik moest hem meer Engelse woorden leren. Lachen, vooral voor hen en voor verschillende buren die er inmiddels bij waren gekomen.
Ik kreeg ongevraagd kue bij de koffie en ook deze keer mocht ik niet betalen! Ongelooflijk hoe gastvrij de mensen hier zijn. Ik mag wel uitkijken want als ik foto's heb gemaakt (wat ik altijd eerst netjes vraag, soms willen ze niet) zeg ik dan dat ik de volgende keer de foto's kom brengen als betaling...
Onderweg natuurlijk weer een praatje met Jeff en Ken, ze zijn o.a. altijd heel benieuwd wat ik moest betalen voor mijn ticket of voor mijn camera of voor mijn telefoon of voor wat dan ook... Maar ze zijn ook benieuwd naar het leven in Belanda. En geloven bijna niet dat je onder het werk niet mag roken.
Toen ik terug was bij m'n kamer zag ik dat er al weer een groep dolfijnen passeerde. Alleen was het deze keer zo'n gigantisch grote groep, dat had ik nog nooit eerder gezien. Honderden, ik denk zelfs wel meer dan duizend (volgens Adi ook). Het duurde meer dan een uur voor ze allemaal voorbij waren. Ze zwemmen elke dag tientallen tot honderden kilometers en als je dat bedenkt zou het met onmiddellijke ingang verboden moeten worden dat er dolfijnen om wat voor reden ook gevangen worden gehouden in bassins, hoe mooi het ook lijkt...
Lekker gezwommen, gekletst met Sarah en Adi en verder gewoon niks gedaan!
De laatste dag, tsja het begint te vervelen: weer dolfijnen, nu weer de 'normale' hoeveelheid. Voor de laatste keer naar kampung Baru, en voor de laatste keer ergens koffie gedronken waar dat niet gewoon was. Ik ben er inmiddels achter dat de vraag of ik ergens koffie kan drinken een mooie binnenkomer is! Ik vroeg het aan een vrouw, Yanti, die met me meeliep en zij wees me een warung waar het misschien zou kunnen. Er werd even nagedacht en ja, weer gelukt. Gepraat tot Yanti ineens in de benen sprong en hard gillend en roepend naar haar huis tegenover holde. Teruggekomen was ze helemaal van streek, haar ubi (soort knol) die op het vuur stond was helemaal 'hangus', verbrand, was nu net zo zwart als mijn koffie... Veel gegil en gelach, hopelijk was er nog nieuwe ubi, eigenlijk was het natuurlijk mijn schuld...
Onderweg terug waren Jeff en Ken aan het lunchen. O ja, ze maakten over de hele lengte het pad tussen de twee dorpen breder. Ik werd van harte uitgenodigd om mee te eten. Dat wilde ik niet, ik kreeg eten bij Sarah maar toch nog een lekker koekje geproefd, kue alua derang of zoiets, kon het niet goed verstaan. Misschien weet jij het Tabitha: zie foto...
Voor de laatste keer gesnorkeld 's middags. Jammer genoeg was het water niet echt helder dus kon ik niet alles heel goed zien. Toch lekker, erna nog een poos in zee gebleven!
Ik had Adi gevraagd of hij bier dronk, hij is per slot van rekening moslim. Ja hoor, zo nu en dan. Biertjes gekocht voor 's avonds, ja er was bier, en voor Sarah een sapje. We zaten net op het balkon toen vijf mannen langskwamen, waarvan eentje met een gitaar, die er gezellig bij kwamen zitten. Een ander had een zakje sopi bij zich, (of arak) zelfgestookte sterke drank. Dat wordt verkocht in plastic zakjes van ongeveer een halve liter. Dat weet ik omdat er na het zingen van de nodige lagu-lagu (liedjes) nieuwe sopi werd gehaald. Deze keer twee zakjes en een groot blik bier. Dit alles ging samen in een anderhalve liter colafles die daarmee vol was... Het was heel gezellig maar ik zag de inname vrij snel gaan. Met z'n vijven één glazen mok waarin voor iedereen om de beurt iets werd geschonken. Het iets werd steeds meer. Omdat ik verhalen had gehoord over toestanden met dronken jeugd (met z'n vijven 1.5 liter sopi!) en ook ouderen trouwens, heb ik tegen tien uur gezegd dat het heel gezellig was, dat Adi en ik heel vroeg op moesten voor de boot en dat ik graag wilde slapen. Geen gezeur, ze snapten het helemaal en gingen op het strand voor het huis van de buren zitten en zongen en dronken daar verder. Niet voor zo heel lang want ongeveer een uur later brak er een harde storm los met heel veel regen. Lag ik daar toch wel helemaal alleen in een houten huisje zo'n beetje naast/boven de golven! Ik moest ook m'n bikini nog binnenhalen, die hing nog aan de lijn. Waaide bijna van het balkon af! Het ging natuurlijk goed maar werkelijk alles op het balkon was nat vanmorgen. Ondanks de diepe overkapping was de regen door de wind overal terechtgekomen.
Sarah en Adi gingen mee naar Neira, het kon mooi omdat ze geen gasten hadden. Sarah om inkopen te doen en Adi moest naar de dokter omdat hij een paar dagen geleden tijdens het plukken uit een pala boom (nootmuskaat) was gevallen en nog steeds behoorlijk last had van zijn ribben. Ik kende Sarah bijna niet weer, ze had zich helemaal mooi gemaakt!
Aangekomen op Neira na een donkere maar droge overtocht ging ik naar mijn hotel, Maulana, en Sarah en Adi gingen hun ding doen. Ze zouden later bij Maulana komen. Daar aangekomen bleek dat er een nieuwe baas was en dat de prijzen behoorlijk waren gestegen. Kostte de kamer waar ik altijd inzat vorig jaar nog 350.000 rp per nacht, nu was dat 600.000 rp! Dat was ik niet van plan om te betalen, belachelijke prijs voor hier. Ik heb nu een "luxe" kamer en weten af te dingen naar 400.000 rp ipv 500.000. Ik wilde vier nachten blijven maar heb er twee van gemaakt. En tegen Dede de manager, die overigens superaardig is, gezegd dat de nieuwe boss niet 'cerdas' (slim) is, er zijn bijna geen gasten! Wel een goede kamer en super service, kreeg direct koffie of thee en of ik ontbijt wilde. Het ziet er ook wel mooi uit maar is veel vergane glorie...
Sampai nanti
Amatoooo!