THE MAULANA
12 april 2019 - Kampung Baru, Indonesië
Selamat malam semua!
Daar zit ik dan weer op Neira. Ik slaap 3 nachten in hotel Maulana. Al vaker geweest daar en altijd goed bevallen. Toen ik binnenkwam werd ik welkom geheten met mijn naam, dat is altijd leuk natuurlijk! Hoewel het jammer is dat ze de laatste jaren een stuk duurder zijn geworden.
Maar ik had een mooie kamer boven met een pracht uitzicht over de zee. Natuurlijk eerst alle internetdingen bekeken nu ik weer verbinding had.
's Middags naar Bada en Man gelopen, dat was ruim een kilometer. Wat super om zo'n adresje te hebben, ik voelde me net een student die met de vuile was naar huis gaat haha, als ik er over 3 dagen weer heen ga is alles schoon! Lekker thee gedronken, Bada vertelde nog dat er een boot met 7 vissers vermist werd, ze zijn nu aan het zoeken maar ik denk dat er weinig kans is dat ze ze vinden, het was slecht weer toen ze vertrokken. Erg hoor!
Verder niet veel gedaan. 's Avonds bij het eten nog een leuk stel ontmoet uit Zwitserland. Weer heeel warm 's nachts, vaak wakker geweest.
De volgende dag weer gelopen. Toen ik op de landingsbaan van het vliegveld liep - ja dat mag- kwam er een soort politieman aan die zei dat ik er even af moest, het vliegtuig kwam er aan... mooi toch!
Abba kwam me achterop rijden met de motorbike, heb me meteen maar aangemeld voor het eten 's avonds. Ook gaf hij aan dat er de volgende dag een "spicetour" was naar het grootste eiland Banda Besar inclusief lunch bij de perkeniersfamilie Pongky van den Broeke. Dat leek me onmiddellijk leuk dus me ook daarvoor opgegeven.
Voor het eten een biertje gedronken met Abba. Ik zat aan tafel bij 1 Australiër en 6 Tukkers uit Enschedeee. Was supergezellig, ze gingen de volgende dag ook mee met de tour. Toen ik tussen 21.00 en 21.30 weer naar m'n kamer liep was bijna alles in het dorp al stikdonker. Wel fantastisch v.w.b. de ongwlooflijk mooie sterrenhemel inclusief een hele duidelijke Melkweg.
De volgende morgen om half 10 al weer bij hotel Cilu Bintang van waaruit we vertrokken. Het was een groep met alleen maar Nederlanders, 8 stuks, en 2 gidsen. Eerst naar desa Lonthoir, mooie wandeling gemaakt met onderweg een kijkje in een klein keukentje waar muskaatnoten werden gerookt. Ik weet dat ik straks als ik vertrek van alles mee krijg qua kruiden e.d. maar toch een zakje gekocht, het was zo'n lief vrouwtje (ja ze was heel klein)... Natuurlijk werd er onderweg door een teler ook uitgelegd hoe het precies zit met de muskaatnoten: hoe ze eruit zien, hoe ze worden geoogst e.d. Verder gelopen naar Fort Hollandia of beter gezegd wat er nog van over is. Niet veel meer dan een paar muren maar als je even een houten trappetje opklimt heb je een geweldig uitzicht over de Bandazee en op de Gunung Api.
Daarna met de boot naar de perkeniersfamilie van Pongky van den Broeke. Daar hadden we een heerlijke lunch. Wat heel leuk was, was dat daar ook de familie de Vries uit Nederland aanwezig was. Ze zijn met 4 generaties op Banda momenteel. De oudste, meneer de Vries, is geboren op Banda als zoon van een perkenier. Hij is al over de 80, heel veel respect dat hij dit allemaal nog doet, reizen met dit soort boten e.d. Na het eten was er muziek en werd er volop meegezongen met verschillende Molukse liedjes, heerlijk!
Toen we weer op Neira waren had ik nog net tijd om even bij te komen want om 5 uur had ik alweer een afspraak met Katherine en Alan in hun homestay voor een biertje. Het was gezellig om hen weer te spreken hoewel het verder niet echt mijn ding was, te 'hippe' gasten, te trendy enzo... Ook Sheeyllah nog even gesproken, ze werkt daar. Gegeten bij het Nutmeg Café, Ayam Aru-Aru, en gezellig gepraat met de moeder van Azwar. De tijd gaat ook hier zo snel, dit was alweer de laatste avond van 3 nachten in The Maulana, Nusantara!
Amatooooo!
Ik reageer niet vaak, maar áls ik het dan doe dan doe ik het goed!
Allereerst vind ik dat je prachtige reisverslagen schrijft en daar heel veel mensen een groot plezier mee doet, dus ga vooral zo door.
Maar mij breng je in de problemen want ik ben enorm geinteresseerd in de mensen die je ontoet in je verhalen. Hoe leven ze, waar over praten ze, wat zijn hun toekostdromen, wat hun grootste zorgen, hoe voeden ze hun kinderen op, wat betekent het geloof voor hen, waar kun je ze duurzaam mee helpen enz. enz.
Natuurlijk kun je dat allemaal niet kwijt in je blog, dan zou je een week langer moeten blijven om hierover een boek te schrijven.
Ik herinner me ook te weinig van je blog van vorig jaar, dat zou me misschien een beter beeld geven van: Debby, Nona en oom, Aka, Maya, Brasa en man, Sara en Adi, Abba, Perkenielsfamilie,, moeder van Azwer en Azwer, Sheallah, Katharine en Alan.
Ik zie je mooie foto's en fantaseer er maar wat op los.
Grappig hé? Jij geniet vooral van het land, de reizen, de natuur en de mensen.
Ik zou graag alles willen weten over de zieleroerselen van deze mensen die zo anders leven, denken en doen dan wij gewend zijn. We kunnen daar denk ik veel van leren.
Jammer dat ik zo oud ben, ik zou graag eens met je mee gaan. Dan zou je mij op één plek moeten dumpen in een grote stad, geen gereis. We zouden dan samen op zoek gaan naar een duurzaam hulpbehoevend project aldaar. Terug in Nederland zou ik langs de scholen acties voeren voor dat goede doel. Jij zou dan je verhalen gaan bundelen en ook nog een boekje met de heerlijkste recepten en gedichten en misschien ook nog iets van je maaltijden doneren voor dit project...
Je leest het: die geest van mij wil van alles, maar het lijf werkt jammer genoeg niet meer mee.
Daarom blijf ik maar lekker achter mijn laptopje fantaseren en genieten van jouw mooie verhalen.
Aly ik heb inmiddels een aparte blog geschreven n.a.v. jouw reactie...maar die heb je waarschijnlijk al gezien