AMBON NATSEPA / SULI

Selamat malam semua!
Meestal denken de chauffeurs dat je naar het resort wilt als je zegt dat je naar Natsepa gaat. Alle toeristen gaan naar het resort...
Deze toerist niet, aangekomen bij de Lunterse Boer werd ik hartelijk welkom geheten door Thomas. Kamer ingericht en eerst maar eens een poos ervoor gaan zitten. Heerlijk, uitzicht op zee en rust.
Desgevraagd zei Thomas dat zo goed als alle anderen 'naar de kampong' waren, ik denk ivm Pasen. Ook mijn vriend Akila, met wie ik altijd op pad ga, was er niet, jammer! Alleen Thomas, Gel (zijn vrouw?) en Ateng, iemand die er van alles doet, zoals mij ongevraagd helpen oversteken in het donker haha.
Naar het rujakstrand -zoals ik het altijd noem- gelopen en mama Yoke Maatita opgezocht. Ook dat was een leuk weerzien. Natuurlijk heerlijk rujak (soort fruitsalade van hard fruit met een pittig pindasausje) gegeten, heerlijk maar ze had veel te veel gemaakt. En ik mocht niet betalen.
Op de terugweg nog een kelapa muda (jonge kokosnoot) gedronken en daarna voor de eerste keer de zee ingedoken...warm water...
Het was al laat dus 's avonds niet meer gegeten, zat nog helemaal vol van de rujak!
Ik had gevraagd of ze nog steeds roti (brood) hadden met Blue Band en pindakaas/ hagelslag/ jam als ontbijt: ja dus, sorry maar vind het echt niet lekker.
Toen ik 'morgens m'n hoofd buiten de deur stak liep Thomas net langs en zei dat m'n ontbijt klaarstond: het bleek nasi goreng! Mèt gebakken ei, tomaat en komkommer, super!
Ik wilde erna naar Suli Bawah, een dorpje vlakbij waar Natsepa ook onder valt maar moest even een tijdje wachten omdat er een hele harde stortbui losbarstte. Gepraat met Gel, ik verstond ruim de helft niet want het is lastig om blijvend het spreektempo aan te passen en het was ook nog eens echt Ambonees/ Moluks...zo ver ben ik nog niet!
Gelukkig werd het weer droog en zonnig en kon ik vertrekken. Het eerste stukje was langs een drukke weg maar al gauw kwam ik op een mooi en redelijk rustig klein weggetje.
Van mijn vriendin Tabitha had ik een paar adresjes en tips gekregen, haar man Kris komt uit dit dorp en veel familie woont er nog.
Eerst naar pantai (strand) Sopapei, een prachtig stukje strand met van die mooie grote oude (?) bomen. Poos gelopen en gezeten.
Ik had gezien dat er van alle warungs maar één open was dus daarheen voor koffie. Gelukkig kon dat, dat is niet overal zo, ze zijn meestal veel meer gericht op eten. Koffie gedronken met 3 dames, aan de praat en één van hen was warempel familie van Kris. Foto's gemaakt en verder. Trouwens ook hier mocht ik de koffie niet betalen vanwege onze 'ontmoeting'. Misschien niet beleefd maar heb het toch gedaan, ik kan toch niet steeds gratis blijven eten en drinken??
Nog een heel eind doorgelopen, flink gezweet pfff, heel warm. Op een gegeven moment zag ik een vrouw buiten bezig, haar gevraagd naar het huis van de familie T. Haar dochter Ien, die weer een opa had in Apeldoorn, liep met me mee en ik heb het mooie en grote rumah tua (familiehuis), wat nog in aanbouw is, bekeken.
Weer verder, voorbij de kerk, zag ik een beekje/riviertje. Verderop zat een oude vrouw iets te doen naar kon niet goed zien wat. Die kant opgegaan, het bleek dat ze morea (alen) aan het voeren was met vis. Ook hier in Suli zijn dus alen, niet alleen in Waai waar ik ze al had gezien. Er waren een paar heel stevige jongens bij, mooi om te zien! Alleen is het verhaal van de Waai alen bekend maaar over Suli is jammer genoeg niets te vinden...
Leuk: een oude man die ergens op een muurtje zat, een sigaret van me bietste en vervolgens bijna beledigd was toen dit het verkeerde merk bleek...
Terug bij de kamer eerst even een late siësta! Ateng was kokosnoten aan het 'plukken' d.w.z. hij hakte ze uit de boom en ik kreeg er ook één. Het kon ook allemaal gemakkelijk omdat ik de eerste dagen de enige gast was.
Voor de volgende dag had ik gekeken naar een andere route maar dat zag ik niet zo zitten, weinig te beleven. Dus weer naar Suli! Poos ergens aan zee gezeten, gekeken naar een zwemles voor een groep grotere kinderen.
Verdergelopen hoorde ik de muziek van het Tobelo nummer, ook in NL welbekend in sommige kringen... Daar moest ik heen, moest er een paar erven voor over maar dat mocht en zag toen aan zee een groep mannen de Tobelo dansen. Het was fantastisch! Toen het klaar was moesten we op de foto haha!
Terug bij mama Yoke de laatste kelapa muda en rujak gehad... Kwamen er 2 meisjes/vrouwen aanlopen van wie er één vroeg of ik uit NL kwam. Ze had er 3 jaar gewoond, een relatie gehad, een opleiding gedaan en een zoontje gekregen. Na 3 jaar einde relatie en ze moest terug, naar het eiland Tanimbar in dit geval, ook in de Molukken. Leuke meid, sneu verhaal, haar zoontje woont bij z'n vader in NL. Daar had ze het moeilijk mee maar hij komt deze zomer bij haar op vakantie...
Ik was net op tijd thuis voor de bui, duurde maar even dus ik kon erna zo weer de zee induiken! Later nog een prachtige regenboog gezien.
's Avonds heel veel levendigheid: allemaal jonge mensen die sjouwden met instrumenten en ik kreeg buren, ook een jong stel (dacht ik maar het waren er geloof ik meer dan twee). De volgende avond zou er nog/weer een Paas-feest zijn. Dat was de zaterdagavond maar mijn laatste nacht, de vrijdag, hebben ze goed gebruikt om te oefenen. De hele nacht muziek, tot ongeveer 5 uur 's morgens. En echt niet zachtjes! Toen werd alles een beetje rustig en gingen ook de buren naar bed... Gelukkig kan ik me goed afsluiten voor dit soort dingen dus behalve een paar keer wakker heb ik toch goed geslapen!
's Morgens nam Thomas de rol van Akila over en hij zou met me mee naar de haven, met het openbaar vervoer de angkutan kota. Super toch dat ze dat doen!
Maar... alle busjes die langskwamen voor de haven waren vol, we hebben heel lang langs de weg gestaan. Tot er een kennis van Thomas langskwam met de auto, gelukkig kon ik meerijden. En hoefde hij niet mee!
Op naar Banda!
Amatooo!