MET DE TREIN VAN BANDUNG NAAR YOGYA

Selamat siang!
Twee dagen geleden alvast m'n pré-ticket gekocht bij een Alfamart, een kleine supermarkt. Heb geboekt in de 'eksekutif' klas van Argo Willis, dit is de duurste, vergelijkbaar met onze 2e klas. Hiervoor heb je wel je paspoort- en (evt. Indonesisch als je dat gebruikt zoals ik) telefoonnummer nodig! Sowieso wordt aangeraden om dit minimaal één dag van tevoren te doen, dit kan ook bij het station. Het enige wat je dan bij vertrek nog hebt te doen is op een automaat de code invoeren die er op staat, je gegevens verschijnen en je "officiële" ticket wordt geprint. Handig om te weten!
De trein vertrok om 08.30 uur, er werd aangeraden om een uur van tevoren op het station te zijn. Dat heb ik ter harte genomen, hou niet van (te) laat zijn. Dus was er ook nog tijd om even een kop koffie te drinken en fatsoenlijk afscheid te nemen van Gusti. Die me om zeven uur al had opgepikt en naar het station had begeleid, super! Om 8.00 uur zat ik in de trein en ja hoor, naast een Nederlands stel. Kreeg, heel aardig, hulp bij het deponeren van mijn rugzak in het bagagerek, 15 kg til ik niet alleen boven m'n hoofd!
Zat mooi aan het raam, stoel 3C. Later bleek dat je qua uitzicht het beste aan de andere kant kunt zitten, A of B.
Het "stasiun besar" (grote station) van Bandung is niet zo heel groot en wel mooi overzichtelijk. Ook staat er aan het begin van het perron, hier gate genoemd, een mevrouw van Argo Willis die vraagt waar je naar toe gaat, je ticket nogmaals inspecteert en die je vervolgens de goede trein wijst.
Even later kwam Abi, mijn "reisbuurman", naast me zitten. Direct leuk contact en dat bleef ook zo gedurende de dag. Gelukkig sprak hij redelijk Engels.
We vertrokken op tijd en de eerste kilometers gingen natuurlijk nog door de stad. Al snel werd het groener en passeerden we rijstvelden, bossen en dorpjes. Het gaat niet hard maar dat had ik al gelezen, zo'n 70 à 80 km per uur en vaak veel langzamer. Zeker als we dalen lijkt het alsof we vooruit kruipen. Die wijsheid van het dalen heb ik dan weer van m'n buurman, ik vroeg me af waarom we zo langzaam gingen, de daling was niet echt te zien of te merken.
Wat ook heel erg opvalt is dat wegen maar ook huizen pal naast het spoor liggen. Als het raam open was zou ik bij wijze van spreken de was van de lijn (of heg of dak) kunnen pakken! Ook (kleine) kindertjes spelen vlak naast het spoor zonder dat er een volwassene te zien is! Het is een andere wereld hier. Dat wist ik al maar zo nu en dan wordt het nog even benadrukt.
Het eerste station waar we stopten was Cipeundeuy, het tweede Tasikmalaya en net het derde gehad: Banjar. De stops duren gelukkig niet zo lang, hooguit tien minuten.
Ze zijn tot nu toe één keer langs geweest met eten en drinken, voor 'sarapan', ontbijt. Dat had ik al gehad om half zeven maar ik hoop wel dat ze straks weer langskomen. Ik had alleen een soort spekkoek bij me maar dat is al op.
Zo nu en dan heb ik nu in de trein internet, meer niet dan wel. Terwijl ik een simkaart heb met internet, die zou gewoon moeten werken.
Ik maak veel foto's, ik denk dat ik vanavond negen van de tien kan verwijderen. Het blijft lastig om een beetje fatsoenlijke foto's te maken vanuit een rijdende en schommelende trein met ook nog niet zulke schone ramen...
En yes, ze kwamen weer langs voor de lunch, eten besteld en net op. Nasi goreng bakso, nasi dus met een soort gehaktballetjes en komkommer. Heel goed te eten en luxe voor in de trein! Koffie erbij en ik kan er even weer tegen.
Het duurt ook niet zo heel lang meer, ongeveer anderhalf uur. In totaal zijn we bijna acht uur onderweg. Het lijkt wel een vliegreis maar dan leuker want je ziet meer!
Als je zo langs de dorpjes en stadjes rijdt zie je wel verschillen. Hier en daar redelijk mooie huizen, verder voor hier 'gewone' huizen maar ook vaak echte armoede: golfplaten met bamboe en/of plastic. Grote rijstvelden of terrassen waar in het midden één iemand aan het werk is of schoolkinderen in uniform die onderweg zijn naar of van school.
Wat trouwens ook opvalt is dat er constant gefloten wordt (zeg je dat zo?) door de machinist, zo'n stoomtreingeluid. Ik zag ook zwarte rookwolken maar heb me niet in de trein verdiept. Misschien IS het wel een stoomtrein! Dat moet jij maar eens uitzoeken Sjaak, hoor het graag ! Hij deed het ook op de vlakte waar we rechtuit gingen. Het zal ergens nodig voor zijn geweest òf het was z'n hobby...
De vierde stop was in Kroya, de laatste in Purworejo.
De lucht was het laatste uur al steeds donkerder geworden en bij de laatste stop begon het te regenen. Dat bleef zo tot we in Yogyakarta arriveerden. Eenmaal daar aangekomen stortregende het en dus hebben we eerst een poos gewacht op een plaats waar we droog stonden.
Ik schrijf alweer "we", ik was inmiddels goede vriendjes geworden met Abi. Mijn mobiel -of liever gezegd de simkaart- had op het station weer kuren en ik kon Uber niet bereiken. Gelukkig had hij de app ook dus heeft hij voor me gebeld. Hijzelf zou worden afgehaald door zijn vrouw. Maar... de taxi kon niet op de plaats komen waar we stonden, dat zei de chauffeur teminste.
Ik besloot om dan maar met een gewone taxi te gaan maar toen ik hoorde dat die ruim drie keer zo duur was als Uber en onderhandelen niet genoeg hielp verder gekeken.
Later dacht ik 'waar ben je mee bezig, om een paar kwartjes haha'! Maar het is een soort sport voor mij!
Het regende iets minder en er kwam een man aan die een "tuktuk met motor" had zoals hij zelf zei. Dat leek me wel wat, mag altijd graag in zo'n ding zitten en had nog nooit in een gemotoriseerde gezeten. Ingestapt, het paste allemaal net, en op naar het hotel. Alwaar ik me heerlijk heb ingericht want ik blijf er vijf nachten...
Nu net gegeten in een beetje obscuur ogend tentje maar de saté met rijst en versgesneden rauwe groente was heeeerlijk!
Morgen Yogya wederom verkennen, sampai nanti!