BANDA NEIRA 4

Selamat malam semua!
De laatste Banda dagen... Wat wil of moet ik hier nog doen? In het begin is er voor mijn gevoel de zee van tijd waardoor ik hier niet over na hoef te denken.
Ik wilde nog naar de oude NL begraafplaats. Ik wist dat Maga, de man die ook over het plastic afval gaat, een begin had gemaakt om, samen met anderen, de begraafplaats op te knappen. Een paar jaar geleden had ik er al eens gekeken en ik kon toen niet eens het terrein op, alles was vervallen en overwoekerd. Dat was nu anders. Het was nog steeds uitkijken waar ik liep maar veel graven waren weer zichtbaar. Op de meeste stonden geen teksten meer maar sommige waren nog heel goed leesbaar. Er was nog een gedeelte waar zo te zien nog niets was gebeurd maar het overgrote deel was opgeknapt. Heb er een hele poos rondgelopen en veel foto's gemaakt. Deze komen weer op een pagina van Bandanezen in NL.
Nog maar weer eens gekeken of er iemand was bij Reza's 'hotel' maar niemand.
's Middags weer heerlijk gezwommen en gesnorkeld bij pantai Malole, de laatste keer. Tegen vijf uur ging Man de mevrouw voor de pijit (massage) halen. hij kwam onverrichterzake terug, ze was er niet. Dik kwartier later weer geprobeerd, hetzelfde resultaat. We hadden een afspraak om vijf uur. Tegen zes uur werd ze gebracht, ik was wel blij dat het doorging, had me er echt op verheugd! Ik had Bada gevraagd hoe het ging met kleding e.d. Had al eens een massage gehad waar ik een soort mannenvoetbalkostuum aanmoest (echt waar: een wijd shirt van een gladde stof en een wijde lange-korte broek!) en een andere keer een soort gordijn met elastiek onder m'n armen...that's moslim haha. Maar deze keer was het alleen een sarong terwijl het een oudere moslimmevrouw was. Ik moet zeggen dat ik nog nooit eerder zo'n uitgebreide massage heb gehad, ook niet op Bali. Zo'n beetje alles werd onder handen genomen tot m'n oren (uitgebreid!)aan toe. Ik weet niet of het bij een pijit normaal is (misschien weet jij dat Tabitha) maar er werd ook behoorlijk geschud aan lichaamsdelen. En natuurlijk weer de pijnlijke kuiten, wow wat een harde vingers! Maar al met al heerlijk, ruim een uur! Heb gezegd dat ze aan toeristen gerust het dubbele van haar normale prijs kon vragen!
Erna heerlijk gegeten en 's avonds van Bada mooie tips gekregen voor recepten en ingrediënten en een superhandige link voor Indonesisch koken.
Toen was alweer de laatste dag aangebroken op mijn geliefde eiland... altijd lastig! Koffie gedronken met Rob in het dorp zodat ik meteen een paar mensen gedag kon zeggen.
Weer thuis "statiefoto's" gemaakt van ons vijven: Man, Bada, Hasanah, Sheeylla en ik. Ze zijn best leuk geworden al zeg ik het zelf!
Terwijl we later net onderweg waren naar een strandje, niet om te zwemmen deze keer maar gewoon om lekker te relaxen, begon het nog weer te regenen. Teruggereden en bij een gebouw op het vliegveld(je) geschuild en gepicknickt met pisang goreng (gebakken banaan), dat was heel leuk!
Ook de laatste avond is anders dan anders. Het was een heel intense tijd hier. Ik heb wel een eigen kamer met eigen ingang en eigen badkamer maar voor de rest hoor ik helemaal bij het gezin. Ik ga op pad zowel met Bada als met Man, naar de markt, naar school, naar het strand, wandelen, uit eten. We hebben serieuze gesprekken en heel veel lol, ik denk dat ik in de vakantie het meeste lach als ik hier ben. Ik mag ook niet betalen want ik ben familie. Daarom heb ik wat gegeven voor het schooltje op pulau Sjahrir, daar kunnen ze wel wat gebruiken. En voor Hasanah, hun pleegdochter. Superlieve mensen zijn het en ze zijn inmiddels ook mijn familie, familie di hati (hartsfamilie).
Het is daarom logisch dat er de volgende dag bij het afscheid de nodige tranen vloeiden. Eerst thuis al en later bij de haven waar de hele familie inclusief Sheeylla me uitzwaaide. Ook Rob was er nog om me gedag te zeggen, heel leuk, hij voelt ook al bijna als familie!
Zo'n zeven uur later was ik terug op Ambon...
Amatooo!