ZWERVEN IN KOTA AMBON

Selamat pagi semua!
Na zaterdagmiddag de stad te zijn ingeweest, lekker rondgesjouwd, ging ik terug naar het hotel om te douchen e.d. Ik had de laatste dagen al last van mijn keel met gistermorgen als hoogtepunt dat ik mijn stem bijna kwijt was. Plus zeer snotterig en veel hoesten. Toen ik me gedoucht had en aan wilde kleden sloeg de verkoudheid eensklaps echt toe! Ik werd bijna van het ene op het andere moment heel moe en ben om zeven uur m'n bed ingedoken. Ik had uit Bogor gelukkig nog obat herbal 'Tol akangin', een kruidendrankje voor allerlei dingen. En natuurlijk de heat voor mijn totaal verstopte neus en inmiddels ontstane hoofdpijn. Ik heb geslapen tot een uur of twee, toen een poosje wakker en daarna weer tot half zeven. Nu nog veel hoesten en snotteren maar voel me verder goed.
Ik denk dat het komt door de diverse airco's. Ze zijn van buiten vaak al niet schoon laat staan van binnen. Wat er dan allemaal de kamer ingeblazen wordt wil ik niet weten. Ik wil ze ook eigenlijk niet gebruiken maar soms is het 's nachts zo bloedheet dat ik hem toch maar even aandoe...
Wat ik wel heel jammer vind is dat de laatste kans op een kerkbezoek verkeken is. Ik hoest nog veel te veel, zit daar niet echt lekker dan... Het grappige is dat er hier vlakbij een kerk staat, zie foto vanuit mijn raam, waarvan ik luid en duidelijk het zingen kan horen en nu ook de preek. Ik kan de woorden niet verstaan, dat is te ver, maar hoor de voorganger duidelijk spreken dus ben er toch een beetje bij...
Aan het eind van de morgen weer een eind gelopen. Kwam nog terecht in een straatje vlak bij de haven waar ik maar gauw weer ben weggegaan...
Bij terugkomst in het hotel had ik gevraagd of er in de buurt ergens een massagesalon was. Ja dat was er, op loopafstand, een Japanse salon, Nakamura Spa. De ontvangst was meer dan hartelijk, ik moest na het maken van mijn keuze -die moeilijk was, allemaal onbekende massagesoorten- met de dames op de foto. In de massageruimte kreeg ik van mijn masseuse een broek en jasje aangereikt, die moest ik aantrekken. Heb nog nooit meegemaakt dat je bij een massage een soort "pak" aanmoet! De broek zat ook nog eens heel strak dus die heb ik weer uitgedaan. Toen ze terugkwam vroeg ik of de broek echt moest en zei dat hij te klein was. Ja het moest. En ze haalde voor mij een grote mannenbroek tot de knie haha! Ik was zeer benieuwd! Al met al viel het niet tegen, het was een heel andere massage dan ik doorgaans gewend ben. Geen glijdende bewegingen met olie maar alles d.m.v. drukken met vingers en handen. Maar dan ook super hard! Weer eens wat anders maar die kleren vond ik toch niets!
's Avonds had ik afgesproken met Ray en zijn broer Clay Paays om elkaar te ontmoeten bij café Sibu Sibu. Met Ray had ik tot dusver alleen berichten uitgewisseld, Clay kende ik helemaal niet. Ze zijn hier om uit te zoeken waar hun wortels precies liggen in Maluku. Het was een geweldige en gezellige avond. Later werd ik op m'n arm getikt en stond Ceisar (van Banda Neira) naast me, hij kwam net terug van het eiland Buru en kwam met klanten langs om nog wat te drinken. En kon de mannen Paays nog wat vertellen over de naam van een (over?)grootmoeder waar ze misschien weer wat mee kunnen. In ieder geval lekker gegeten en weer eens aan de Bintang, ze smaakten weer goed!
Heerlijk geslapen en plannen maken voor de laatste dag Ambon en dus de laatste dag Maluku. Vanavond alweer een eetafspraak, deze keer met Rob mijn Canadese vriend die gisteren vanuit Neira is gearriveerd in Ambon en met een paar Indonesische vrienden van hem, ook weer leuk (denk ik).
Het besef dat dit de laatste dagen zijn dringt steeds dieper door. Morgenochtend om half zes wordt ik opgehaald door Riski, 'mijn' chauffeur. Hij was nog goedkoper dan de shuttlebus van het hotel! En dan om kwart voor zeven vliegen naar Jakarta. Alwaar ik vervolgens de bus naar Bogor weer neem voor de laatste nachten.
Maar...niet te veel op de zaken vooruitlopen, eest vandaag!
Sampai nanti
Amatoooo