TERUG OP AMBON

Selamat pagi semua!
Na 7 uur varen aangekomen in Tulehu op Ambon. Gelukkig waren er ook hier weer jongens om de koffer van boord te dragen. Het nadeel is soms dat er bij iedere jongen een chauffeur "hoort", ze werken vaak samen. In dit geval was de chauffeur een type bullebak. Ze waren met z'n tweeën al bijna bij zijn auto toen ik pas de kans kreeg te vragen hoeveel het kostte. Rp. 200.000 was het antwoord. Dat was echt heel grappig en ik begon dan ook hard te lachen. Natsepa is vlakbij Tulehu en ik weet wat van de prijzen hier... We werden het eens over Rp. 70.000, nog te veel maar oké.
Onderweg ontdooide hij gaandeweg (natuurlijk had hij familie in Nederland zoals bijna iedereen hier en dat is altijd een leuk gespreksonderwerp) en tegen de tijd dat we bij Natsepa aankwamen waren we bijna vrienden haha. Hij stond er op mijn koffer naar de kamer te brengen en ik kreeg zelfs een hand toen hij vertrok...
In Natsepa voelde het weer vertrouwd. Thomas, Gel en Ateng waren er nog steeds met z'n drieën, vraag me af of de anderen nog terugkomen. Het was bewolkt en ik had geen zin om de zee in te gaan dus heerlijk op het strand en later bij de kamer gezeten, rust.
De volgende morgen had ik met Gel afgesproken om te gaan kijken naar een kebaya Ambon (Molukse traditionele blouse). Het hoe en wat wist ik verder niet. Het bleek dat er iemand anders met me mee zou gaan, Lily, en even later bleek ook dat we naar de stad gingen, we konden meerijden met een buurman. Hij zette ons af bij een klein straatje waar een toko was waar ze kebaya's hadden. Helemaal volgestouwd met stoffen, allemaal hoeken en gaten en prachtige trouwjurken. Maar... temidden van al die spullen hadden ze maar 1 kebaya voor me! En die zat helemaal niet lekker. Dus we waren voor niets naar Kota Ambon gegaan, Lily wist niet meer winkels in de stad waar ze te koop waren. Het is best moeilijk om ergens een kebaya Ambon te kopen, je moet de adresjes echt weten. Na wat gegeten en gedronken te hebben gingen we met de angkutan terug en stopten we onderweg in Passo. Daar moest Lily naar de bank (3 kwartier wachten) en wist ze nog een adres. Gelukkig ben ik daar geslaagd. Dus ik ben gedeeltelijk klaar voor de Indonesische avond die er aan komt in oktober!
Met de angkutan terug naar de Lunterse Boer waar iedereen kwam kijken wat ik had gekocht en iedereen wilde weten wat het had gekost haha...
Via Lily vervoer geregeld voor morgenochtend naar Kota Ambon, een buurman brengt me. Natuurlijk moest ik nog even naar mama Yoke voor een rujak. Ze dacht dat ik al terug was naar NL. De lucht werd steeds donkerder dus ik maakte dat ik thuiskwam. Nog een paar spetters meegekregen maar gelukkig niet veel. Er waaide wel een heel harde wind, ze hadden het hier koud maar ik vond het heerlijk!
Weer niet gezwommen dus maar gelukkig heb ik de laatste week nog een kans.
De laatste morgen was er vlak voor mijn neus een oefening van de reddingsbrigade en opleiding van nieuwe 'potensie'. Leuk om te zien en nog veel leuker toen ik ineens iemand vlak voor me langs zag lopen die ik nog nooit in levende lijve had ontmoet naar die ik al een paar jaar als FB vriend heb. Hij zag me eerst niet maar toen ik hem riep (gelukkig wist ik direct zijn naam en hij de mijne) was hij net zo verrast als ik dat we elkaar hier tegenkwamen! Even gepraat, hij was coördinator van de oefening dus moest aan het werk, maar het was superleuk om elkaar een keer te zien!
De auto was uiteraard te laat, dat hoort hier zo. Dat was verder ook niet zo erg maar ik had afgesproken met Ray (die ik samen met zijn broer Clay vorig jaar ook hier heb ontmoet) en zijn vrouw Sandra uit NL om nog koffie te drinken of te lunchen bij Sibu-Sibu, zij vertrokken tegen 13 uur naar de Kei eilanden. Helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Ik was al laat en heel Ambonstad stond vast, één grote file. Heel jammer, hopelijk lukt het een andere keer!
Na ingecheckt te hebben toch maar een koffie gaan halen en een poos rondgelopen in de stad. Verder niet veel gedaan, wel een paar belangrijke dingen zoals een kamer boeken voor mijn volgende bestemming en nog belangrijker: de eerste twee recepten/maaltijden definitief uitgezocht en geplaatst in de FB groep "YokeKookt"! En 's avonds een mooi schema gemaakt met maaltijden voor de komende weken, leuk om uit te zoeken. Was ik natuurlijk wel al mee bezig geweest maar nu zit er structuur in... Ben heel benieuwd wat het gaat worden!
De volgende dag eerst naar Lapangan Merdeka, een groot "plein" om te kijken of Maya er was. Ik had van Banda zoveel spullen meegekregen dat ik haar er wat van wilde geven. Maar ze was er niet en telefonisch ook niet te bereiken. Later sprak ik Erin (de zanger) nog even, ze was in Passo. Jammer! En ik moest pinnen, dat kon niet op Banda. Het was raak bij de 7e ATM (pinautomaat)!! Alle andere deden het niet, waren "gesloten" op zaterdag en zondag (echt waar), accepteerden mijn pas niet of gaven een heel klein bedrag. Teruggegaan naar het plein waar allerlei festiviteiten waren i.v.m. Murad Barnabas, weet niet waar het over ging. Zowel moslims als christenen deden mee. Gekeken in het gebouw bij allemaal kramen en bij een foto expositie, prachtig!! Hier liggen de geweldige onderwerpen voor het oprapen maar ze waren ook supermooi gefotografeerd! Nog een danswedstrijd, muziek, altijd wat te doen hier! Toch maar weer naar de kamer gegaan, er kwam weer regen. Ook toen ik 's avonds ergens wilde eten begon het weer toen ik nog geen 20 meter buiten de deur was. Met dezelfde gang teruggegaan en lekker in het hotel gegeten in het dakterras restaurant. Live muziek, net als de vorige avond, mooi maar over het algemeen Engels, jammer...
De laatste morgen ging ik om 10 uur naar het vliegveld en ik besloot om daarvoor nog even te kijken of Maya er nu was. Het was ongeveer 10 minuten lopen dus dat kon nog mooi. Maar ze was er niet. Daar stond ik met m'n tasje met muskaatnoten, kaneelstokjes, kruidnagel en bananenchips, ik wilde en kon het niet meenemen. Ik besloot het tasje aan de eerste de beste vrouw te geven die ik het gunde... dat was bijna bij het hotel, daar zitten vrouwen (en kinderen) de hele dag waterflessen met benzine te verkopen. Ze was er superblij mee!
Nog even wachten en toen was de taxi er en kon ik naar het vliegveld waar ik nu zit te schrijven. Dus de volgende blog komt uit .......??
Amatooo!