SAMPAI JUMPA LAGI (tot ziens) MALUKU
25 april 2017 - Ambon, Indonesië
Selamat siang!
Gisteren (maandag) was er eigenlijk maar één ding wat ik graag nog wilde doen: naar museum Siwa Lima. Een eindje buiten de stad, een kilometer of vijf (schat ik). De vorige keer, een paar jaar geleden, was het gesloten.
Buiten het hotel staan altijd becaks en ojeks te wachten op klanten. Een man met een ojek die me wel leuk leek gevraagd hoeveel het kostte naar het museum en gezegd dat ik eerst koffie wilde drinken. Over de prijs moest hij nadenken, later bleek dat hij nog nooit in of bij het museum was geweest. Doorgelopen maar na 20 meter kwam hij al achter me aan. Hij wist intussen de prijs, belachelijke weinig en ik besloot om de koffie later maar te doen. Achterop de ojek en op naar Siwa Lima.
Gesloten. Het was een Islamitische feestdag. Tsja. Maar mijn ojek rijder, Hudson, was voor geen kleintje vervaard en ging naar een paar mannen achter het gebouw. Dat was super van hem, want er werd ergens een sleutel opgehaald en het museum werd geopend speciaal voor mevrouw Yoke... Inclusief rondleiding en uitleg door Hudson's en door iemand van het museum. Één keer gezien is wat mij betreft genoeg maar wat was het leuk, ik hoorde allemaal namen die niet op de bordjes stonden e.d. Hudson kwam nl van Tanimbar, een van de meest zuidelijke Molukse eilanden en daar hebben ze natuurlijk nog weer een andere taal.
Toen we klaar waren vroeg ik hem of hij zin had om onderweg rujak te eten. Dat wilde hij. Gestopt bij de rujak-dames en mijn laatste Ambonese verrukkelijke rujak gehad...
Er is hier een momenteel redelijk populair nummer, lagu Tobelo. Met bijbehorende dans. Het nummer werd gedraaid, ik zei dat ik het leuk vond en binnen de kortste keren stonden ze te dansen. Excuses dat ik alweer moet zeggen dat het geweldig was... Ik zei tegen Hudson dat hij 's morgens vast niet had gedacht dat hij 's middags aan zee rujak zou eten inclusief dansshow. Nee. Hij genoot dus ik ook!
Terug in de stad zei ik dat de rit wel wat langer had geduurd en dat ik dus wat meer wilde betalen. Ik heb er weer een vriend bij...
's Middags nog even wat dingen gehaald en vervolgens moest ik me haasten om op tijd bij Rob te zijn. Geloof me, haasten bij deze temperaturen is niet goed. Ik was zo'n beetje doorweekt toen ik bij het hotel kwam! Snel douchen en naar Rob z'n hotel, gelukkig vlakbij. We hebben eerst maar eens een biertje gekocht bij een winkel verderop en later nog één. De mannen die ook zouden komen kwamen niet dus zijn we op een gegeven moment maar gaan eten. Voor de eerste keer Padang gegeten, was lekker. Na het eten was het tijd om naar m'n kamer te gaan, ik moest alles nog inpakken! Dat dus gedaan en vroeg naar bed, de wekker stond om half vijf, Riski zou er om half zes zijn. Hij was ruim een half uur te laat...
Sampai nanti!!
Gisteren (maandag) was er eigenlijk maar één ding wat ik graag nog wilde doen: naar museum Siwa Lima. Een eindje buiten de stad, een kilometer of vijf (schat ik). De vorige keer, een paar jaar geleden, was het gesloten.
Buiten het hotel staan altijd becaks en ojeks te wachten op klanten. Een man met een ojek die me wel leuk leek gevraagd hoeveel het kostte naar het museum en gezegd dat ik eerst koffie wilde drinken. Over de prijs moest hij nadenken, later bleek dat hij nog nooit in of bij het museum was geweest. Doorgelopen maar na 20 meter kwam hij al achter me aan. Hij wist intussen de prijs, belachelijke weinig en ik besloot om de koffie later maar te doen. Achterop de ojek en op naar Siwa Lima.
Gesloten. Het was een Islamitische feestdag. Tsja. Maar mijn ojek rijder, Hudson, was voor geen kleintje vervaard en ging naar een paar mannen achter het gebouw. Dat was super van hem, want er werd ergens een sleutel opgehaald en het museum werd geopend speciaal voor mevrouw Yoke... Inclusief rondleiding en uitleg door Hudson's en door iemand van het museum. Één keer gezien is wat mij betreft genoeg maar wat was het leuk, ik hoorde allemaal namen die niet op de bordjes stonden e.d. Hudson kwam nl van Tanimbar, een van de meest zuidelijke Molukse eilanden en daar hebben ze natuurlijk nog weer een andere taal.
Toen we klaar waren vroeg ik hem of hij zin had om onderweg rujak te eten. Dat wilde hij. Gestopt bij de rujak-dames en mijn laatste Ambonese verrukkelijke rujak gehad...
Er is hier een momenteel redelijk populair nummer, lagu Tobelo. Met bijbehorende dans. Het nummer werd gedraaid, ik zei dat ik het leuk vond en binnen de kortste keren stonden ze te dansen. Excuses dat ik alweer moet zeggen dat het geweldig was... Ik zei tegen Hudson dat hij 's morgens vast niet had gedacht dat hij 's middags aan zee rujak zou eten inclusief dansshow. Nee. Hij genoot dus ik ook!
Terug in de stad zei ik dat de rit wel wat langer had geduurd en dat ik dus wat meer wilde betalen. Ik heb er weer een vriend bij...
's Middags nog even wat dingen gehaald en vervolgens moest ik me haasten om op tijd bij Rob te zijn. Geloof me, haasten bij deze temperaturen is niet goed. Ik was zo'n beetje doorweekt toen ik bij het hotel kwam! Snel douchen en naar Rob z'n hotel, gelukkig vlakbij. We hebben eerst maar eens een biertje gekocht bij een winkel verderop en later nog één. De mannen die ook zouden komen kwamen niet dus zijn we op een gegeven moment maar gaan eten. Voor de eerste keer Padang gegeten, was lekker. Na het eten was het tijd om naar m'n kamer te gaan, ik moest alles nog inpakken! Dat dus gedaan en vroeg naar bed, de wekker stond om half vijf, Riski zou er om half zes zijn. Hij was ruim een half uur te laat...
Sampai nanti!!
Ik heb nog een paar dagen in Bogor Tabitha. Speciaal om af te kicken...zaterdag thuis.